درخت‌های گریان

برگردانی از The Weeping Trees از Doomed

پس این‌جا ایستاده‌ ای – ای جنِ گرگ‌چشم

به گدارِ واخیده – تنها دقایق رقم می‌زنند

به بهتِ سیمای سیاهیده‌گان

که این‌جا تنها یک عیار است به حکم‌رانی

نگاه نکن – درخت‌ها دروغ می‌زنند

در‌خت‌ها عاجز اند از آمرزیدنِ گناه‌ات

به یسار – آن جا برو – به راست – ضلال

اینک دریاب هرمِ خون‌اش را به واپسین بار

اینک، خون – خونِ دلِ مادرت

روانه ست بر دست‌هات

اینک وقت است، حبه را بپذیر

بگذار تا درخت بگذرد از پوستِ سفیدِ تو

واپسین نغمه ست این پیش از آن که شاهِ سیاه به قبضه گیرد – به‌تنهایی

در جوارِ درخت‌های ژفیده و گریان

هم‌شیرگان‌ات – در انتظار اند

و این رنجِ یأسِ تو ست

می‌دانم دشواریِ دیدارِ این بی‌چهره‌گان را

چه پرزور است اما خواستِ بقا

وقت که چیزها همه هیچ اند

وقت که نخستین برگ‌هات می‌افتند –

آن وقت داوری کن

آن بالا در آسمان – پرنده‌ها – مثالِ روح‌های گریزان

حال، غریوها فروخفته‌اند – دود حاشا نمی‌تواند

دروغ نبود