abYsmo
مردانی باریشه، بالدار
به زمین بندمان زنند و کندنمان خواهند
ناشنیده هامان آموزند ،{آموزگارانمان}، آن پیکرهای بر دود
مردان باریشه، بالدار
بر غریب-آوایی می نالیم
آموخته هامان به-خود-پیچان؛ چون دود،{ تاره-دار}
ماییم، ما خفته میان توفانی که وزید و دگر-توفانی که توفیدن اش باید
آموخته ایم که بر "آموختن" بپاییم
و برین-سرشت، شکیب-گری مان آموخت
آوازه گوید : تفاوت، خطاست؛ یکسانگی آسودگی است
آوازه با کینه می آهنگد: " آری! همه چیز زیباست
در میان-گاه های مرگ، همه چیز زیباست"
کژ-اهریمنان گمراه ، قهرمانان آینده
هر کدام، فربه-نام
هیچ اند اینان ؛ چاق-ناموَران ...
مردانی باریشه، بالدار
در گاهِ یگانگی مان...
کوچک-گناهانمان، خُرد-نیرنگ هامان، خودسری پاک مان
مردانی خُرد-بال، مردانی خرد-پندار
مردانی خرد-چشم، مردانی خرد-کردار
خفته میان توفانی که وزید و دگر-توفانی که توفیدن اش باید
سرانجام...
می تارانَدِمان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر