گس ِپارسی یا سگ ِساقی یا همان ص‌ی ناساده:
انگار دیگر سیم ِساق ِساطور ِسابق، ساقط-ام نمی‌کند از ساحر-ستون ِساحت ِساترالعقل ِزبان. می‌باید-ام گویا منگ ِ سکر ِگلی دیگردر سُرادِق ِِسبوح‌آفرین ِسَتر ِسَبیلی دیگر. گویا می‌شاید-ام که دیگر نگو به این سمت ِسکوت‌نما و بی‌صیغه که کُند شده ساطور و سایش ِضرور دیگر ندارد بر تن ِمن ِدیگری.
صُوَر ِاصوات یا سراب در آن‌سو:
صَرصَر ِگهر ِصَراح است آن تعلیقی که از سخن ِصاحب ِغیاب ِصریح سربرمی‌کشد و مرا و اسبق ِمرا و حتا صدای مرا لاجرعه سرمی‌کشد. صبر بر گورِ صُداع ِاین بازی می‌سزد به آن صد بازی ِرنگ‌به‌رنگ ِصباغ ِصخیف. اخخخ... سودازده‌ی معما و غوغا و صباحت ِزن ِقلم شده. این صحن نوست: سرای ِخیال و صدر ِ ساهر و صحرای سرور؛ نگر که چه دور است از صناعت ِناصواب ِقلم ِسرد ِپُرصحبت ِگنده-سلیقه‌ی هیز ِآن ابوالهول‌نما که نه هیس ِماری دارد و نه چکاچک ِخنجر ِخود-واسازی که آرام گیرد، نوین کند، استام دهد. صوت ِبی‌صورت ِنبشته کجا و صورت ِپُرصدای این افلیج ِخیره در سراب کجا!
صفاری:
پُر است ساحت ِسیاهه‌پردازی از صبغات ِناجور. لاسه‌های سرسری صاعد از بی‌صفتی ِنویسا. بی‌صفاست صفحه‌ی آن قلم ِصغیر! بی‌صبح و خواب‌آلود؛ بی-سر از صدمه‌ی صدیقان ِخوانا و سایرین سحاب‌گرفته. سر و صدای ِبازار ِسافل ِاین صحبت‌کده، سُخره ندارد حتا. سکنه سبع‌خو و بی‌‌سجل اند. نامی در کار نیست.. سزد که نباشد، که باشند و ما نباشیم در سِحر ِسفلا؛ صفاری به سَحَر می‌بندد، صبر...
سلاست ِسلاخ یا پَر ِپرخاش:
دریدن ِسلامت، پیشه‌ی سلام ِپر ِپرخاش است. پس از سلام، ملامت است اما بی‌از ملال. سفاک ِقلم، آن‌به‌آن، می‌گردد به دور صحن ِناآگاهی ِبه‌گاه ِذهن؛ صخره می‌شود، صدر ِآن خیزاب‌های اثیری ِسلیطه‌سپوز که بر بد-زبانی و هرزه‌گری سهل نمی‌گیرند، صیاد ِکف می‌شوند و برای صید، نابه‌سهو، تا نیمه خود را به سیال ِسرد می‌سپارند... سطر ِکارشان، سلک ِساختن ِسم است. سم که در ایشان رَوَد و در ضمیر ِسفیر و سامعه‌ی نا-سایرین(!)؛ ساکن شود به‌پرخاش، بنوازد و پوست کند و دگر کند و آن‌گاه بشود.
چنگار ِپیشین می‌گوید سرطان‌ام مخوان! خسته‌ام؛ چه سود که دیگر می‌گسار ِزنگار به ساق ندارد که هوش رباید و سخن به‌سوی ِخود کشد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر