بسگانه ی جوانان منورالفکرِ(؟!) ما این کنش را نمی شناسد( چه چیزها که نمی شناسند این تئاتری های احمق!)، چندان که معنا-یابی واژگان را کاری مخصوص دبستان می بینند و خویش را دانا بر معنای واژگان! به این پندار، در حالت خوش-بینانه اش، اندیشیدن، به "اندیشیدن به جمله" فروکاهیده می شود؛( البته اگرشیفتگی آسیمه-روح جوان 3rd World ای را به غوغا نادیده بگیریم! شیفته ی قیل-و-داد، تظاهرات، سخنرانی و "جمله"!!! ) و این فروکاهش همان، و تکبر در ساحت اندیشه همان! چراکه کسی که خویش را دانا بر واژه پندارد، برفور به سراغ جمله می رود و پس از گذراز معنای جمله (که بعد از سهل-انگاری نخست، کاری آسان است) برآن می شود تا چیزٍ اندیشیده ی خود را محترمانه داد بزند!
چنین پندارگری هایی (دانایی به معنای واژگان) از آن ویژگی برجسته ی دانشمند جهان-سومی برمی آید: خودخواه و کاهل در اندیشیدن؛ یا به زبان محترمانه تر: همدردِ جامعه و ملت-باورِ(Nationalism) کله-خر: اندیشیدن برای اصلاح همه!!!...
بیشینه ی مفهوم هایی که در ذهن برمی نشینند از سوی "برون-خویش"ای ها ستانده شده اند: خانواده، همراهان، آموزگاران و... ناگزیر چنین است (خواست ارتباط چنین استانده-سازی می کند). اما برای آن که داعیه ی اندیشمندی دارد بسنده کردن به استانده های "برون-خویشی" در به کارگیری حتی پرمایه ترین "برون-خویشی" یعنی زبان، ناسزاست.
اندیشیدن به معنای واژه و پی-آیندِ آن که برای اندیشگر بی-باک، "معناسازی" است، اندیش-ورزی ای ناب است.
1- آیا دولتمردان عدالت-پیشگی می کنند؟ : پرسشی برای گپ-زنیِ پیرمرد-پسند در یک مهمانی شیرین
- عدالت چیست؟ : پرسشی از سوی اندیشگر
2- آیا زنان ایرانی آزادی دارند؟ : درآمدی نیکو برای یک انجمن محترم زنانِ باهوش، البته همراه با لباس و آرایش و عرضه ی منحنی!
- آزادی چیست؟ : پرسشی از سوی اندیشگر
باید مرز میان "اندیشیدن" و "لاس-زدن" را با آموزه هایی خشن نمایانید! (چه کار بیهوده ای! اما می ارزد به... ؛ مانند وقتی در آشفتگیِ موسیقی Emperor می توان متین-ترین ملودی ها را شنید!!)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر