آرامش پیش از توفان
به بال های فرشته ام سخت چنگ زده ام
هراسان از افتادن
چشمان را با دست پوشانده ایم
هراسان از دیدن
اما حال که قرنِ تاریکی فرارسیده
ای بسا یتوان از میانه ی آن توفان دید
از میان همه فریب ها، از میان این جهان ِ خاکستری
وه..همه چیز آنجاست، آن فراسو...
پس با من بیا تا به توفان زنیم
بیا تا آنجا، فراسوی فهمِ همگان، کمی بدرنگیم
دیگر پایستن انکار حقیقت مان نیست
چه سخت تواند بود این حقیقت! چه دهشت...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر