رایحه‌ی نور... خواست ِفنا... مرگ ِبسامد...
{زر، تار، تاب، المان‌های التهاب ِعاشقانه‌ی طبیعت اند. با زر، پادنهاد ِنور به نا-نهاده‌ی ماده‌ی سخت برمی‌خورد و هستی ِناماده‌‌ی بی‌رنگ و سبک‌باری می‌زاید، منش‌بخش ِکل ِخزان. تار، ابر ِآسمان ِخزانی، بوم ِحاد-حس. پرچم ِاشک. تاب، نور ِفردیت‌بافته در تارینی ِگوهرین ِخزان.
این‌گونه ، تند و تیز به درون می‌زند، به نهان‌گاه‌هایی که کم‌تر رد ِچیزی از بیرون دارند؛ به زمین ِشگرف و تارینی که بر بستر ِبرگیده‌اش، این‌جا و آن‌جا در بود ِروشن‌گاهی، هستی‌هایی پاییزی گرم ِبازی و گفت‌و‌گو و رویا اند. آوا به این‌جا می‌رسد و خواست ِتکرار می‌سازد.
خزان و مالیخولیای ِبازی‌ست و کرشمه‌ی ریزریز ِذهن بر کناره‌ی حسی تفته به زیرزیر آهشان ِخموششاد.
اخرایی، رخ ِبی‌چشم ِخزان. سنگین و سربه‌زیر اما نظرگیر. نم ِباران بازی‌گردان ِرنگ‌ها از اوفتان‌شان بهانه‌ای ظریف ساخته به زاد ِمالیخولیا.
سرخ، سرخی، سرخ ِدرونیده و آن‌گاه سرخ ِزرین، اخگر ِذات ِیک رنگ، فریاد-اش. آهسته‌گی پویای گام‌ها، سپس هست‌آرام. درنگ، لبخند به چکه‌‌ی درنگان بر شیشه‌ی چشم، اوفتان، همان بهانه، آن‌گاه خجیر-ساعات ِخلوت‌ام.
نیست بیرون‌آخته‌گی رنگی در هزارپیچ ِزهدان ِگرم ِاین رنگ/برگ‌های بی‌نقش. پیرانه‌گی ِضرور ِطبیعت مام ِصبوری‌ست برای این شیطانک‌های بازیگوش که تن به باد می‌دهند و بازیگوشانه می‌میرند. زیب-آی ِزیبا. گلی اگر هست، زیب-آ ست؛ یعنی ایده‌ای‌ست پیش از شکفته‌گی بالیده بر ناگفتار ِخاک، یادمانی پس از پژمردن، نوشته بر خارای ِیادسرا.
پاییز، نمودگار ِزیبایی ِذات ِشکست است.
کبودی ِآسمان، این آرام‌گاه ِخواسته‌های خواستگار ِمرگ‌آگاه ِ شادزی، نگاه ِپاییزی، رنگ-اَستی ِتارینی‌ست هم‌هنگامانه پاس‌دار ِطراوت ِخورشاد و رامش ِتاریکی. مخمل ِابر، بوم ِاین رنگ-هستی، جام ِاز-خود-برون-گردان ِشاهد ِتارآگاه.
زردان ِبرگ: طیف ِگرم ِرنگ‌ها آبستن ِگرایه‌ای‌ست شنگ به تکثیر ِ"معنای ِرنگ" بر لبه‌ی مات ِچیزها که در منش ِپاییز، آشکاره‌گی ِپوشیده‌ای دارند. نزدیک ِاین تکثیر، شار ِرنگ‌ها گسل ِدریافت ِدیداری را محو می‌کند به مغاک ِبی‌ذهنی ِنگاه. فرامشی من از من‌بوده‌گی و در پی‌اش، ناگزیر، باززیستن ِخاطره‌ها برای‌ام، جمله‌گی هدیه‌ی لخشیدن ِچشم بر رقص ِرازخواه ِرنگ‌ها بر آن مرزهای شکیب، و بندبازی بر این مغاک و واگشودن بر این فرامشی اند.
خزان، فصل ِخون‌پالایی از جان و هاهازدن به تن است. فصل ِهایش ِتنهایی ِتن‌‌های تن-ها. فصل گفت‌وشنود ِ برادران ِبرآ-در-آن. رقص ِدیوانه‌ی دیوان. گرم‌خانی برای بی‌خانمانان ِواقعیت‌پریش.
موسیقی‌ای برای رنج‌مندان؟ برای درد ِدل‌مندان؟ برای افسرده‌گان؟ برای هیچ‌یک، برای روحیه‌‌ای که اندوهی شادبنیاد دارد. برای خزان-جان خیزانی که میخواهد به آغاز ِمهر، خاسته تا سر حد ِپرخاش، بپرماسد و به درون کشد و در اوج فروشود. موتیف ِلارگوی‌ای که کشیده‌گی ِبال‌اش به گفتگو با سکوت می‌سزد. پاییز، موناد ِعصرانه‌ی سال، کمینه‌گرای ِرنگ‌پرداز، هایکوی طبیعت، روان‌پالای ِسوگ‌زی جان ِمالیخولیا...
باش‌گاه ِخزان، تیمارستان ِحاددرون‌گراهاست. درمان ِخسته‌گی ِبس‌گانه‌‌مان.
به ذهن‌ام خزان می‌آید، می‌نشیند و خموشانه می‌گوید، اما سخن گفتن از شادی ِآرمانی ِهم‌باشی، همیشه، جایی در میانه‌ی سرریزشده‌گی ِآهندیشه بر کاغذ و لغز ِشریر ِقلم، آری جایی در "میانه" وامی‌ماند... بس کار با درون دارد.}
یا
(نور ِرایحه...فنای خواست... بسامد ِمرگ...)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر