ژکانیده از Evoken
پادنهاد ِنور
جاودانه‌گی، بی‌بیخ
به دم ِخورشاد ِمیران می‌ماند
وه!
نوش ِواپسین آه‌‌اش بر تار-ستون ِتیراژه‌ی غروب
لخشی بر بس-هیچی
نماد ِتقدیر می‌شود و آبگینه‌ی اعصار
جاودانه‌گی، وهم است
که محو در شنگی سایه‌سار شتاب می‌گیرد
بی قدر
پُرگُنج
بی اُس
در ژرف ِچشمان ِهرآن‌کس که بینی، هستا
گریزان است پادنهاد ِنور
زنده‌گی می‌بلعد
تا تابش ِجاودانه‌گی و آغاز ِاسطوره
آن‌جا که دیگر رویایی نمانده به باور ِجاوید ِاسطوره‌ای
جاودانه‌گی غبار است
وزّان بر مات ِشوریده‌دریای ِجنون
زمین می‌خراشد
گور می‌کند بر لاشه‌ی خاکستریده‌ی پردیس
پدر ِزار ِساعات
انتظار ِدم ِفرجامین به شب‌پایی‌‌اش دوخته
تا به‌وقت
بر تارین ِضرور، خوشامد-ات زند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر