Non Alternis Sermonibus


سخن‌‌رانی، پرتاب آزگرانه‌ی یک ایده به سوی مخاطبان؛ شکل ِتئاتری ِگفتگو: زمخت، براق؛ مبادله‌ی تک‌سویه‌ی معنا؛ ابژه‌شده‌گی ِمخاطب؛ پخشیده‌گی ِنگاه از سر ِمهر ِپیامبرانه (پیامبر بر بلندی).. سوژه/پیام‌بر، در بیرون‌رانی ِسخن، وهم ِتحقق ِیکپارچه‌گی ِخود را در دست‌ترس می‌بیند.

در سخن‌رانی، سوژه همان رسانه است. شکل ِآکادمیک ِفرابُرد ِپیام از میان ِبدن ِافاده‌گر ِاو، به فضای باز اما بی‌جان ِسالن ِاجتماع ترامی‌گذرد. بدن، جنبش ِبدن، به بخشی از لوگوس ِفربه‌ی سخن‌رانی بدل می‌شوند. بدن، لحن ِبدن و صدا در حکم ِرسانه‌ای که با/در آن، پیام بدون نیاز به معنا، شتابان به ضمیر ِبس‌برونیده‌ی مخاطب چسبیده می‌شوند. سوژه، دلال ِمستبد اما محبوب ِبی‌معنایی. فراورده: هیولای گفتار که پس‌مانده‌های خُرد و ریز ِمیل-به-دیگری (انگیزه‌ی نوشتار) را از قلمروی ِسخن می‌تاراند.

می‌گوید:
«چیزی که در بستار ِگفتاری آزمودنی نیست، ارزش ِماندن در لانگ ِزبان را ندارد... »
می‌گمانم:
پوزیتیو و تهی از خون. دندانه‌های گفت‌اش، یادآور ِکنگره‌های بُت-اَره‌‌ی روح‌خراش ِبیان اند. یادآور ِماشینی که رابطه را به زور به پیش‌ می‌راند در چهر ِبی‌چشم‌انداز ِزمین‌های ناکشته و سرد. شکسته‌گی ِنور، از گذر از دندان‌های‌اش، وحشت ِنگاه ِحدقه‌ا‌ی بی‌چشم‌ را می‌خواند که موسیقیای ِنوشتار فراموشیده.

گنگی و لال‌بازی ِمخاطب، آزادی ِفرهیختانه‌ی او نیست. این پنداری‌ست زنانه که تنها در ساخت ِجمع‌باورانه‌ و تئاتری ِرابطه مجال ِخاست می‌یابد (همان‌جایی که هلهله و هیاهو نیز نشان ِتندرستی ِرابطه انگاشته می شود). سکوت ِمخاطب، بی‌از نگاه، گسلیده‌گی ِمسیر ِارتباط است. سکته‌ی پنهان ِرابطه که شنگی ِمیل ِزیبا را در خود خفه می‌کند. در سکوت ِبی‌نگاه، سکوت ِسرد، امکان ِشکل‌گیری‌ ِبر-داشت از سخن، بازداشت می‌شود؛ جایی نمی‌ماند تا پاسخ ِپرسش‌گرانه پُختاری گیرد.

انبوه ِحاضرین، اتم‌های منکوب‌شده و ربوده در سرخوشی ِپیوستن به نظم ِنظامی‌گونه‌ی مجلس. سخن‌ران تنها کسی‌ست که حق دارد بی‌اعتنا بماند؛ همه به او نگاه می‌کنند و او به هیچ‌کس. این‌چنین، ناخواسته، پیام ِاو در لحظه‌ی عرضه در خود-اش فرومی‌رود، وامی‌پیچد و تخم ِخیره‌سر ِاراده‌به‌واگفتن را می‌پروراند. او بی‌اعتناست؛ یعنی بیدار است و هوشیاری‌اش در گرو خفته‌گی ِخشک ِانبوه ِحاضرین. بی‌حسی، ربوده‌گی، خلسه‌ی بیهوده: پیش‌شرط ِاجرای ِشایسته و بی‌دردسر او...

درون که با سخن عشق‌بازی نکند، سخن رانده می‌شود؛ سخن، زنی‌ست زودرنج و گریزجان. هر چیز ِلوگوس‌‌واره که بتواند بی‌آن‌که در راه ِترارسی واژگون شود و از ریخت ِپرجلوه‌ای که گوینده به او داده بیافتد، به جایی(؟) برسد؛ یعنی هرآن‌چیزی از سخن که ساده و همه‌گانی و روشن و فخرنما باشد، به جایی بیرون از خموش‌خانه‌ی زبان رانده می‌شود. لکاته‌باری نیز مثل ِباکره‌گی، پذیرفته نیست. آهیده‌گی‌ها باید همه‌گی در قلمروی ِفردیت هاییده شوند تا سزای ِفرازگاه ِگفتگویی بیابند.


راندن ِسخن؛ واهشتن ِسخن به خلأ ِهواست. گونه‌ای تن‌آسایی. عجیب نیست که تن و ذهن ِیک سخن‌ورز ِحرفه‌ای فربه‌تر و شیرین‌تر از آن ِیک گفتگوگر ِراستین باشد! نیروهایی که در درون، در کار ِویران‌گری ِهسته‌ی ریخت‌مند ِتن ِذهن اند، همواره در لایه‌های پیچنده‌ی سخن ِناگفته می‌بالند. سخن‌رانی، هراس‌زده از این ویران‌گری، نادان ِارز ِاین دارایی ِفرسخته، تخم ِپاس‌داری ِضرور ِاین نیروها را می‌تباهاند؛ با عرضه‌ی سخن و واسپاری ِنابالیده‌گی به هرکسی ِحاضرین، لایه‌ها را تا حد ِجلگه‌ای سترون ِمعنا و بارخیز ِبیان، هموار می‌کند. بی‌فراز و شیب؛ زمینی بی‌گزند برای پرسه‌زنی ِساده‌دلانه‌ی روشنفکر..

ولع ِوسواس‌گونه‌ی سخن ران برای اجرا (شکسته‌سر بر منبر، استاد ِپیر پشت میز)، حرکت ِهیستریک ِبدن ِایدئولوژیک (سخن‌گوی ِحذب)، عشوه به‌مثابه مهرورزی ِمجازی (مجری ِتلویزیون)، پراشیده‌گی ِچشم‌آزار ِزبان ِتنی که به‌زور می‌خواهد اثیری‌بودن و اندیشه‌گی ِنا-بوده‌ی خود را اثبات کند (جوانک ِروشنفکر).. همه در سایه‌ی لزج ِچُرت ِحاضرین هستند. اعتنا نیست. جهتی نیست. خلأ ِمحض. خوشایند ِحاضرین ِخسته از خفتن، اعلام ِپایان ِجلسه است. پایان ِملالت. پایان ِیک رابطه‌ی سرد. پایان ِصفحه‌ی آخر ِیک کتاب ِپوزیتیو.

بیرون از سالن، ولوله‌ی جماعت.. اشتغال ِملالت‌زده‌گان به سخن‌رانی ِدسته‌جمعی..