مست‌نوشت
{شمال‌سو}
پدرود بر سنگ که من بر تماشای‌اش می‌میرم؛ تا در کنج، سفره‌ی شکوفه بگشایم...
Без спирта не будет северной земли
در میان‌گاه ِنغمه، می‌پاشم...
Здесь я воля, котор нужно умереть
تاو و آفرند نا-گفته بمانند، پرچم که ماه دارد که برای‌اش ذوق زند و نظرگیر شود... صفیر اگر هست، تبیره‌ی شوخ ِجادوی زمانی دیگر است.. بد می‌خوانی اگر کش دارد، که چیزی نمی‌شنوم مگر ضرب ِدرخت ِبی‌خاطری: سحر-اش مانده بر عصر ِتنها.
вздох глубокомысленный
تاژ ِسرد بر گونه، سفر و ایده‌ی پژواک ِسای-ه
Самостоятельно слышит
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر