مست‌نوشت
یا
گامی بر Mare Erythraeum



انگشت، لال، اور، لال

واقعه‌ای بر دل، از پوچی دل می‌جوید... دل از شکاف ِدل از دل می‌شکفد، لدلد..دل‌دل، دل‌لد‌دل، دال از دل ِدال: سخن به دور ِدایره‌ای که بر خط ِنسخ می‌رود شعاع ِاراده‌اش...

از محض ِمطلق... مطلقا. ق. طوبای ِقاف. مام ِطا. لام ِمام: اشتیاقی که سر به بالین ِدم می‌نهد: مرخوش‌باش ِمرگ ِدم ِآتی... قاف ِطاق. مثانه‌ی طیاره‌ی لوح ِقنوت ِآدم...

گیج ِشب: بش-اشی...در این وجد ِتهی، های ویدایی: کمینه و نارس، یاد-آور ِآن ابر ِنیمه‌خزانی ِنازل بر اتاق که بر جار ِرایحه‌ی خوش‌گوار ِتاقچه، ماکیان ِازلی می‌لمیدند و بر میرایی ِخروس ِشب سوک ِتام می‌گزاردند...

کوه.. کوه ِماتم، تام بر من... کوه ِمادام، نام... دمادم ِکام، کوه ِتم

زهدان ِمرده‌ی زمان، نام زی رمن اه زی، زنی آلوده از پوش ِزنی... زمان، زن ِبی‌نام، فاحشه‌ی قدسی، آه... دمی بیارام، من از تو چه کام...

شهیدی بر غروب ِخون به صف ِبسته نشسته، بس‌بس، صف‌صف، به ‌زاری‌های هزار ِراه، راحل ِراحت ِرأس است این قطره، چکان‌چک بر ظرف ِبه‌صف‌نشسته‌، در غیاب ِشهید...من؟! راقم ِراکد ِراکب ِراوی ِرایحه: ناچیز ِرسم، رخوت ِتام: من!؟ همانا غروب ِشهید، بسابس ِنمایش

انگشترم گم شده...
آوخ
گو که پاری از جان‌ام کاسته...
زنده‌گی پس از زنده‌گی