Sorni Nai

برگردانی از Sorni Nai از Kauan (آلبوم / لیریک)

آکوا:

مژه‌ها در انجمادِ شجام،

بادِ شتا و لرزِ پنجره،

هولِ قطار به شب،

نغمه‌های قدیم طنین می‌گیرند

سرودی برای ده جان،

کوه‌های آن‌جا

و راهِ افسَردِستان

راهِ گم، راهِ رفته‌ازیاد، راهِ دش‌خوار

کیت:

راهِ جنگلی به سفیدِ برف

بر شاخه‌ها، بر محو،

بورانِ عن‌قریب

و غریوِ مرده‌گانِ سرد،

شکارچی‌ها و ردهای مسکوت

   و دام‌‌ها،

دشنه‌ی آخته، درختانِ مخروط،

ردهای غریبِ خون‌

رسمِ کشتارِ جنگل، رسمِ خاموشی ست

  به دامِ زنده‌گان

و می‌دانند همه

نفخه‌ی سرانگشتان را

خوروم:

یکی از ده‌تا

بیمار،

 بدرود به‌عجال؛

و راه تو را سوبه‌سو می‌برد

در رویا

زنی می‌شوی رقصان بر

برفِ ملتهب، برفِ مدام،

و پایانِ رویا

بومی‌ست شجام این‌جا،

زیرِ برف، زیرِ پناه

طلوعِ خورشاد می‌بینی؟

نُه سایه گوژ از تندای باد

غروبِ خورشاد

و نُه تَن از جهانِ رویا،

بوران و برف به جشن اند

آمدِ شب را

نیلا:

آن‌جا، دور از بیشه‌زار

صفیرِ سورنی‌نای

الهه‌ی مانا در بورانِ برف

گرمِ تبعیدِ مسافران است

ختمِ روزِ سرخ

نورِ خیمه به آغازِ شب

خنده‌های خاموش، خنده‌های زفتِ باد،

یکی خفته به لالایی

یکی مانده به سطرهای یادنگاشت

آت:

هراس و ترس خیمه را می‌درند،

گرما رفت،

فریادها و تاریکیِ محض،

فرار کن... بگریز از سرما

خُت:

زمانِ افسَرده، هاله‌‌اش سرد

غریوِ شتا

محرومِ گرما، ضجه‌های تقاضا

مجنون‌ می‌کند

شَمَن‌ها بر دهل می‌کوبند

نماز می‌برند از خشمِ خدایان

فرزندانِ اورال به سوگ اند

از نُه دلِ سرد

به دیدارِ الهه‌ی زرتاب

نُه سایه بر شیبِ گدوک اند

مانده از سقوط،

جنگل و شاه‌بانوش

سات:

رسمِ کشتارِ سورنی‌نای، رسمِ خاموشی است

 دامِ زنده‌گان،

همه می‌‌دانند

نفخه‌ی سرانگشتان را؛
مژه‌ها در انجمادِ شجام

بادِ شتا و لرزِ پنجره

هولِ قطار به شب

که نُه پیکر می‌بَرد.