آن‌ها که فراموش می‌شوند

برگردانی از The-to-be-forgotten  از تامس هاردی

 I

صدایی شنیدم ریز و غم‌بار

در میانِ گورها دمی ماندم:

گفتم "چرا پژمان اید ای رفیقانِ قدیمی،

حال، که از ناآرامِ زنده‌گی رسته اید؟"

II

- " آه، این نه از بودن به این‌جا

که از مرگِ ثانی‌ ست، مرگِ آینده‌‌مان که همین نزدیکی‌ها ست؛

آن‌گاه، که نزدِ زنده‌گان، یادِ ما می‌پژمرد،

و نسیانِ پوچ فرامی‌رسد!

III

"این‌ها، نیاکانِ بخت‌یارمان،

آرمیده‌اند این‌جا، غنوده به مرگی عمیق‌تر از مرگِ ما؛

نه چهرشان می‌یابی و نه اندیشه‌شان را

به تیزترین و غریب‌ترینِ نگاه.

IV

"این‌ها به‌تمام-فراموشیده‌گان اند؛

آنان که انگار هیچ نبوده‌اند؛

خسران‌شان فراگذشته از خسرانِ نفَسِ بُریده؛

این است مرگِ ثانی.

V

"ما اما، این‌جا، هر روز

فرخنده ایم به یادآوردِ عزیزان؛ هنوز

دوامی می‌گیریم در جان‌یادِ محبوبی

به صورت، به آوا، به نگاه.

VI

"آن چه بوده اما، خاطره خواهد شد –

و بعد دریای نسیانِ یادخوار؛

به گذشته‌گان می‌پیوندیم

به آنان که داستان‌شان را احدی نمی‌داند.

VII

"کدامینِ ما امیددار بود

به نمایاندنِ آن بختِ جهان‌-هش‌دار در زنده‌گی

آن هبه خاصِ اندک‌شماران که خاطره‌شان را احدی از یاد نمی‌برَد،

آن عطا که همه می‌ستایند؟

VIII

"لعبتکانِ بخت بودیم ما؛

راستی‌ها، خواستنی‌ها، خوش‌نامی‌ها را

نه جُستیم و نه پرهیختیم... مقصدمان را می‌بینیم

و با دیدن‌اش سوگ‌وار ایم."

Joseph Mallord William Turner - Death on a pale horse