اخترِ پسین‌گاهی

برگردانی از Evening Star از ادگار آلن پو

اوگِ تابستان بود،

و نیم‌-گاهِ شب؛

و اختران، در مدارشان،

رنگ‌باخته می‌درخشیدند،

از لابه‌لای نورِ پُرسوترِ ماهِ سرد،

در میانِ سیاره‌ها، آن برده‌گان‌اش،

خودش در آسمان،

نورش بر امواج.

دمی خیره ماندم

بر لب‌خندِ سردش؛

سرداسرد – سردتر از آن که تاب آورم –

و از آن‌جا گذشت، مثالِ یک کفَن

ابری پشمینه،

و من به تو روی برتافتم،

ای اخترِ پرشُکوهِ پسین‌گاهی
به فره‌ی دورادورت،

و به نورت که عزیزتر باد؛

که شادمانیِ دل‌ام

پاری ست سرفراز

که تو بر آسمانِ شب می‌داری؛

و من بیش می‌ستایم

آتشِ دورِ تو را،

بیش‌ از آن نورِ حقیرِ سرد.

برای ف